Media telewizyjne otrzymują większość swojego budżetu reklamowego od międzynarodowych firm farmaceutycznych - to tworzy nieodparty wpływ na relacjonowanie wszystkich wymyślonych badań wspierających ich szczepionki i inne tak zwane terapie.[14]Tylko w 2020 roku przemysł farmaceutyczny wydał 6,56 miliarda dolarów na taką reklamę.[13,14] Reklamy telewizyjne Pharma wyniosły 4,58 miliarda, co stanowi niewiarygodne 75% ich budżetu. To kupuje dużo wpływów i kontroli nad mediami. Światowej sławy eksperci we wszystkich dziedzinach chorób zakaźnych są wykluczani z mediów i z mediów społecznościowych, jeśli w jakikolwiek sposób odbiegają od wymyślonych kłamstw i zniekształceń przez producentów tych szczepionek. Ponadto, te firmy farmaceutyczne wydają dziesiątki milionów na reklamę w mediach społecznościowych, z Pfizerem na czele z $55 milionami w 2020 roku.[14]

Podczas gdy te ataki na wolność słowa są wystarczająco przerażające, jeszcze gorsza jest praktycznie powszechna kontrola, jaką administratorzy szpitali sprawują nad szczegółami opieki medycznej w szpitalach. Ci najemnicy instruują teraz lekarzy, jakich protokołów leczenia będą przestrzegać, a jakich nie będą stosować, bez względu na to, jak szkodliwe są "zatwierdzone" metody leczenia lub jak korzystne są "niezatwierdzone" metody leczenia.[33,57].

Nigdy w historii amerykańskiej medycyny administratorzy szpitali nie dyktowali swoim lekarzom, jak będą praktykować medycynę i jakie leki mogą stosować. CDC nie ma władzy, by dyktować szpitalom czy lekarzom, co do zabiegów medycznych. Jednak większość lekarzy zastosowała się do tego bez najmniejszego oporu.

Federalna ustawa o opiece zachęcała do tej ludzkiej katastrofy, oferując wszystkim amerykańskim szpitalom do 39.000 dolarów za każdego pacjenta na OIOM-ie, który został umieszczony na respiratorze, pomimo faktu, że wcześnie było oczywiste, że respiratory były główną przyczyną śmierci wśród tych niczego nie podejrzewających, ufających pacjentów. Dodatkowo, szpitale otrzymywały 12,000 dolarów za każdego pacjenta, który został przyjęty na OIT - wyjaśniając, moim zdaniem i innych, dlaczego wszystkie federalne biurokracje medyczne (CDC, FDA, NIAID, NIH, itp.) zrobiły wszystko, co w ich mocy, aby zapobiec ratującym życie wczesnym zabiegom.[46] Pozwolenie pacjentom na pogorszenie się do punktu, w którym potrzebowali hospitalizacji, oznaczało duże pieniądze dla wszystkich szpitali. Rosnąca liczba szpitali jest zagrożona bankructwem, a wiele z nich zamknęło swoje drzwi, nawet przed tą "pandemią".[50] Większość z tych szpitali jest teraz własnością krajowych lub międzynarodowych korporacji, w tym szpitali dydaktycznych.[10]

Interesujące jest również to, że wraz z nadejściem tej "pandemii" byliśmy świadkami gwałtownego wzrostu liczby szpitalnych sieci korporacyjnych wykupujących wiele z tych zagrożonych finansowo szpitali.[1,54] Zauważono, że miliardy w federalnej pomocy Covid są wykorzystywane przez te szpitalne giganty do nabycia tych zagrożonych finansowo szpitali, co jeszcze bardziej zwiększa władzę medycyny korporacyjnej nad niezależnością lekarzy. Lekarze wyrzuceni ze swoich szpitali mają trudności ze znalezieniem innych szpitali, do których mogliby dołączyć, ponieważ one również mogą być własnością tego samego giganta korporacyjnego. W rezultacie polityka mandatów szczepionkowych obejmuje znacznie większą liczbę pracowników szpitali. Na przykład Mayo Clinic zwolniła 700 pracowników za korzystanie z ich prawa do odmowy przyjęcia niebezpiecznej, w zasadzie nieprzetestowanej eksperymentalnej szczepionki.[51,57] Mayo Clinic zrobiła to pomimo faktu, że wielu z tych pracowników pracowało w najgorszym okresie epidemii i są zwalniani w momencie, gdy wariant Omicron jest dominującym szczepem wirusa, ma patogenność zwykłego przeziębienia dla większości, a szczepionki są nieskuteczne w zapobieganiu infekcji.

Ponadto udowodniono, że u osoby zaszczepionej bezobjawowo miano wirusa w nosogardle jest tak samo wysokie jak u osoby nieszczepionej. Jeśli celem nakazu szczepień jest zapobieganie rozprzestrzenianiu się wirusa wśród personelu szpitalnego i pacjentów, to właśnie osoby zaszczepione stanowią największe ryzyko przeniesienia wirusa, a nie osoby niezaszczepione. Różnica polega na tym, że chory nieszczepiony nie pójdzie do pracy, bezobjawowy szczepiony roznosiciel pójdzie.

Wiemy natomiast, że główne ośrodki medyczne, takie jak Mayo Clinic, otrzymują każdego roku dziesiątki milionów dolarów w ramach grantów NIH, a także pieniądze od producentów tych eksperymentalnych "szczepionek". Moim zdaniem, to jest prawdziwy powód, dla którego ta polityka jest realizowana. Gdyby można było to udowodnić w sądzie, administratorzy wprowadzający te mandaty powinni być ścigani w najszerszym zakresie prawa i pozywani przez wszystkie poszkodowane strony.

Problem bankructwa szpitali nasilił się z powodu szpitalnych mandatów szczepionkowych i wynikającej z nich dużej liczby personelu szpitalnego, zwłaszcza pielęgniarek, odmawiających przymusowego szczepienia.[17,51] To wszystko jest bezprecedensowe w historii opieki medycznej. Lekarze w szpitalach są odpowiedzialni za leczenie swoich indywidualnych pacjentów i pracują bezpośrednio z tymi pacjentami i ich rodzinami, aby zainicjować te terapie. Organizacje zewnętrzne, takie jak CDC, nie mają uprawnień do interweniowania w te zabiegi, a robienie tego naraża pacjentów na poważne błędy ze strony organizacji, która nigdy nie leczyła ani jednego pacjenta z COVID-19.

Kiedy rozpoczęła się ta pandemia, szpitale otrzymały od CDC nakaz przestrzegania protokołu leczenia, który spowodował śmierć setek tysięcy pacjentów, z których większość wyzdrowiałaby, gdyby zezwolono na właściwe leczenie.[43,44] Większości tych zgonów można było zapobiec, gdyby lekarzom pozwolono na zastosowanie wczesnego leczenia takimi preparatami jak Ivermectin, hydroksy-chlorochina i szereg innych bezpiecznych leków i związków naturalnych. Oszacowano, w oparciu o wyniki lekarzy leczących z powodzeniem większość pacjentów z Covid, że z 800 000 osób, o których mówi się, że zmarły z powodu Covid, 640 000 mogłoby nie tylko zostać uratowanych, ale w wielu przypadkach mogłoby powrócić do stanu zdrowia sprzed zakażenia, gdyby zastosowano obowiązkowe wczesne leczenie tymi sprawdzonymi metodami. To zaniedbanie wczesnego leczenia stanowi masowe morderstwo. Oznacza to, że 160 000 osób faktycznie by umarło, o wiele mniej niż liczba osób umierających z rąk biurokracji, stowarzyszeń medycznych i komisji lekarskich, które odmówiły wstawienia się za swoimi pacjentami. Według badań wczesnego leczenia tysięcy pacjentów przez odważnych, troskliwych lekarzy, można było zapobiec siedemdziesięciu pięciu do osiemdziesięciu procentom zgonów.[43,44]