Συνέντευξη με τον ηγέτη της αλλαγής, Dr. Mark Trozzi - έναν θαρραλέο και ηθικό γιατρό που έγινε ακτιβιστής και Καναδός ιατρικός γνώστης.

Ο Μαρκ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο και ασκεί την επείγουσα ιατρική τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, ενώ είναι βετεράνος εκπαιδευτής κρίσιμης αναζωογόνησης. Από την έναρξη της πανδημίας εφημέρευε σε πολλές μονάδες επειγόντων περιστατικών, συμπεριλαμβανομένης μιας έκτακτης ανάγκης που είχε οριστεί ειδικά για το COVID, μέχρι που παραιτήθηκε για ηθικούς λόγους τον Φεβρουάριο του 2021.

Στη συνέντευξή μου με τον Μαρκ, μοιράζεται τη διαδρομή του ως επαγγελματίας ιατρός κατά τους τελευταίους 18 μήνες της πανδημίας. Παρέχει μια εσωτερική οπτική γωνία σχετικά με την απόκρυψη των πληροφοριών, τη διαστρέβλωση των δεδομένων από την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης και τη λογοκρισία της επιστημονικής συζήτησης και του διαλόγου. Αποκαλύπτει τι έχει δει από πρώτο χέρι και μέσα από συζητήσεις με συναδέλφους του σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει στα νοσοκομεία, σε σχέση με αυτό που αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης. Εξηγεί γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους γιατρούς και άλλους επαγγελματίες του τομέα της υγείας να μιλήσουν. Μοιράζεται επίσης την άποψή του σχετικά με τη φυσική ανοσία, τις θεραπευτικές θεραπευτικές επιλογές, τη μετάδοση της νόσου και τις εντολές. Παρέχει συστάσεις για το πώς οι άνθρωποι μπορούν να εμπλακούν για να προστατεύσουν τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους και τις κοινότητές τους.

Σύμφωνα με τον Δρ Trozzi, "Το "πρώτο κύμα" της "πανδημίας" ήταν η πιο ήσυχη περίοδος της καριέρας μου, τόσο στα κανονικά μου επείγοντα περιστατικά όσο και στα επείγοντα περιστατικά που είχαν οριστεί ως "COVID-19", δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου ασθενείς και σχεδόν καθόλου δουλειά. Είχα πολλαπλές μεγάλες βάρδιες στα επείγοντα περιστατικά χωρίς ούτε έναν ασθενή.

Αντιλαμβάνομαι ότι σε κάθε επίπεδο, η διοίκηση των νοσοκομείων δεν είχε άλλη προφανή επιλογή από το να υποταχθεί στην ατελείωτη από πάνω προς τα κάτω εκτίναξη από τις κυβερνήσεις νέων αμφισβητήσιμων κανόνων, πρωτοκόλλων και διαδικασιών. Οι ειλικρινείς συζητήσεις μου με τους συναδέλφους για την έρευνα και τις παρατηρήσεις μου, έγιναν πρόβλημα. Παγιδευμένος σε αυτό το δίλημμα, ένας σημαντικός διοικητικός υπάλληλος, τον οποίο σέβομαι πολύ, μου είπε ότι "οι σκέψεις μου έκαναν τους άλλους να νιώθουν άβολα και δυσκόλεψαν την παρακίνηση και τη συμμόρφωση όλων" με όλα τα νέα πρωτόκολλα και τους περιορισμούς. Συμπαθώντας τη θλιβερή κατάσταση, διατήρησα την κλινική μου θέση υποσχόμενος να "δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε φορά που σκέφτομαι να μιλήσω για το COVID-19" στο νοσοκομείο. Αυτό ήταν τελικά ηθικά αδύνατο για μένα, και από τα μέσα Νοεμβρίου άρχισα να μειώνω την εργασία μου στα επείγοντα περιστατικά και παραιτήθηκα από όλα τα επείγοντα περιστατικά μου μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, για να αποφύγω συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών, νομικών και ηθικών μου ευθυνών- και των νοσοκομείων που αγαπώ".