Ορισμένες από τις προτεινόμενες τροποποιήσεις της ΔΥΑ (2005) θα άλλαζαν τη φύση των προσωρινών και μόνιμων συστάσεων που αναφέρονται στα άρθρα 15 και 16, οι οποίες μπορούν να εκδίδονται από την ΠΟΥ και τον Γενικό Διευθυντή της, από μη δεσμευτικές συμβουλές σε υποχρεωτικές προς εφαρμογή από τα συμβαλλόμενα κράτη. Το άρθρο 15 των Διεθνών Υγειονομικών Κανονισμών (2005) αναφέρει: Εάν "έχει διαπιστωθεί [...] ότι υπάρχει έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος, ο Γενικός Διευθυντής εκδίδει προσωρινές συστάσεις". Το άρθρο 16 προσθέτει ότι "ο ΠΟΥ μπορεί [επίσης] να εκδίδει μόνιμες συστάσεις κατάλληλων υγειονομικών μέτρων [...] για συνήθη ή περιοδική εφαρμογή". Στην ΔΥΑ (2005), οι προσωρινές συστάσεις που εκδίδονται από τον Γενικό Διευθυντή και οι μόνιμες συστάσεις ορίζονται ως μη δεσμευτικές συμβουλές προς εξέταση {1}.

Ορισμένες από τις νέες προτεινόμενες τροποποιήσεις, εάν εγκριθούν, θα αλλάξουν τη φύση των συστάσεων που μπορούν να εκδοθούν και θα τις καταστήσουν υποχρεωτικές και νομικά δεσμευτικές. Οι τροπολογίες θα το επιτύχουν αυτό με την αφαίρεση του χαρακτηρισμού μη δεσμευτική από τον ορισμό των όρων προσωρινές συστάσεις και πάγιες συστάσεις στο άρθρο 1, ενώ ταυτόχρονα θα εισάγουν εντολή για την τήρησή τους σε διάφορα επόμενα άρθρα. Η ίδια η Επιτροπή Αναθεώρησης των Διεθνών Κανονισμών Υγείας ή IHRRC του ΠΟΥ στην έκθεσή της σημειώνει σε σχέση με το προτεινόμενο νέο άρθρο 13Α: "Η πρόταση αυτή [...] καθιστά υποχρεωτικές τις προσωρινές και μόνιμες συστάσεις που εξετάζονται στα άρθρα 15 και 16". (WHO 2023: 55) Όσον αφορά την παράγραφο 7 του υποβαλλόμενου άρθρου, η επιτροπή του ΠΟΥ συνεχίζει ότι "οι προτάσεις αυτές ουσιαστικά δίνουν στον ΠΟΥ την εξουσία να δίνει οδηγίες στα κράτη" (ό.π.: 57). Όσον αφορά την προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 42, η ΔΥΠΕ εξηγεί ομοίως: "Η προτεινόμενη τροποποίηση για τη συμπερίληψη μίας αναφοράς στις προσωρινές και μόνιμες συστάσεις φαίνεται να καθιστά υποχρεωτική την εφαρμογή αυτών των συστάσεων". (ό.π.: 67)

Διαφορετικές τροπολογίες θα διευρύνουν επίσης σημαντικά τις εξουσίες του Γενικού Διευθυντή, ο οποίος επιλέγεται με μια αντιδημοκρατική, αδιαφανή διαδικασία. Μια τροποποίηση του άρθρου 15, για παράδειγμα, θα έδινε τη δυνατότητα στον Γενικό Διευθυντή να εκδίδει συστάσεις όχι μόνο κατά τη διάρκεια μιας ΠΥΕΚΑ που έχει κηρυχθεί από τον ίδιο, αλλά σε όλες τις καταστάσεις που εκτιμάται από τον ίδιο ότι έχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν σε τέτοια (WHO 2023a: 15). Μια προσθήκη στο άρθρο 42, εν τω μεταξύ, αναφέρει ότι τα μέτρα του ΠΟΥ, όπως οι συστάσεις του Γενικού Διευθυντή, όχι μόνο "ξεκινούν και ολοκληρώνονται χωρίς καθυστέρηση από όλα τα κράτη μέρη", αλλά ότι "τα κράτη μέρη λαμβάνουν επίσης μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι μη κρατικοί φορείς που δραστηριοποιούνται στα αντίστοιχα εδάφη τους συμμορφώνονται με τα μέτρα αυτά" (ό.π.: 22).

Το άρθρο 18 της ΔΥΑ περιλαμβάνει έναν μη εξαντλητικό κατάλογο μέτρων που η ΠΟΥ μπορεί να ζητήσει από τα κράτη μέλη να εφαρμόσουν μέσω συστάσεων όταν πρόκειται για άτομα. Ο κατάλογος αυτός περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την απαίτηση ιατρικών εξετάσεων, την επανεξέταση των αποδείξεων ιατρικών εξετάσεων και εργαστηριακών αναλύσεων, την απαίτηση εμβολιασμού ή άλλης προφύλαξης, την επανεξέταση των αποδείξεων εμβολιασμού ή άλλης προφύλαξης, τη θέση ατόμων υπό δημόσια υγειονομική παρακολούθηση, την εφαρμογή καραντίνας ή άλλων υγειονομικών μέτρων και την εφαρμογή απομόνωσης ή θεραπείας (βλ. WHO 2023a: 17).

Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις που θα καθιστούσαν υποχρεωτικές τις συστάσεις που εκδίδονται από τον ΠΟΥ ή τον Γενικό Διευθυντή του εγείρουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τις επιπτώσεις τους στην κρατική κυριαρχία και τη δημοκρατική διακυβέρνηση, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν επειγόντως. Οι απαντήσεις μπορεί να διαφέρουν από έθνος σε έθνος. Ενώ ο ΠΟΥ δεν διαθέτει αποτελεσματικό μηχανισμό επιβολής έναντι των χωρών υψηλού εισοδήματος, οι προτεινόμενες τροποποιήσεις της ΔΥΑ θα μπορούσαν να οδηγήσουν ισχυρές κυβερνήσεις που ευθυγραμμίζονται με τις οδηγίες του ΠΟΥ ή ακόμη και πίσω από αυτές, υποστηρίζοντας ότι αυτές πρέπει να τηρούνται και να επιβάλλονται στο εσωτερικό τους λόγω του νομικά δεσμευτικού χαρακτήρα τους βάσει ενός μέσου διεθνούς δικαίου. Ισχυρά εθνικά κράτη και ιδιωτικοί φορείς που ευθυγραμμίζονται με τις οδηγίες, καθώς και ο ίδιος ο ΠΟΥ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν περαιτέρω την αναθεωρημένη ΔΥΑ ως νομικό πλαίσιο στην προσπάθεια νομιμοποίησης της αποικιοκρατίας στον τομέα της υγείας και στην οικονομική πίεση των χωρών με χαμηλό εισόδημα για συμμόρφωση - υπονομεύοντας σοβαρά την κυριαρχία τους κατά τη διαδικασία.